Onlangs hebben wij van een inwoner een onderzoeksverslag in het kader van de WMO mogen inzien. Het betreft een echtpaar waarvan de partner veel hulp nodig heeft en het dringend gewenst is om naar een passende woning te verhuizen. Daarvoor moet een urgentieverklaring ingevuld worden en moet ook een aanvraag voor een verhuiskostenvergoeding ingediend worden, omdat deze mensen op of onder het bestaansminimum leven. De verhuizing kunnen zij zelf dus niet betalen.

Uit het onderzoeksverslag van de gemeente constateren wij dat de huidige regelgeving voor een ongewenste situatie zorgt, waardoor deze mensen geen aanvraag voor een verhuiskostenvergoeding kunnen indienen. De verhuiskostenvergoeding moet namelijk voorgeschoten worden. Dat is raar, want juist omdat je het niet kunt betalen, dien je de aanvraag in. De regels werken daarom tegen het principe van deze voorziening in. Dit brengt met zich mee dat men daardoor ook niet overgaat tot het aanvragen van een urgentieverklaring, omdat er toch niet verhuist kan worden en dat men daar voor niets nog een keer extra kosten voor maakt.

Het betreffende onderzoeksverslag is representatief voor vele mensen die in dezelfde situatie terechtkomen. Dat is dat de huidige regels het tegenovergestelde veroorzaken in plaats van wat  bedoeld wordt met het toekennen van een verhuiskostenvergoeding voor mensen die op of onder het bestaansminimum leven en dit niet kunnen betalen. Die mensen hebben immers geen spaarpot ter beschikking.

Aan het college hebben wij de volgende vragen gesteld:

• Is het college het ermee eens dat door het moeten voorschieten van de verhuiskostenvergoeding een tegenovergesteld effect veroorzaakt wordt in plaats van wat de regeling beoogt, omdat alleen mensen, die financieel draagkrachtig genoeg zijn dit kunnen voorschieten en de echte arme mensen juist niet?
• Is het college het ermee eens dat deze situatie niet past bij het armoedebeleid wat de Gemeente Hoeksche Waard voor ogen heeft?
• Wat voor toezegging kan het college doen om ervoor te zorgen dat deze ongewenste situatie voor onze inwoners voorkomen kan worden?

Antwoord: binnengekomen op 30 juni 2021
Het beleid met betrekking tot de verhuiskostenvergoeding in het kader van de
WMO is als volgt:
Als de client kan aantonen dat hij daadwerkelijk verhuist (ondertekend
huurcontract) kan een deel van de kosten vooruit betaald worden. De strekking van
het beleid is wel dat hier bewijzen aan ten grondslag liggen en dit uiteindelijk
verantwoord wordt op declaratiebasis. Het zijn namelijk gemaximeerde bedragen
en ze worden op basis van daadwerkelijke kosten uitbetaald.
Als de client aangeeft, dat het geheel of gedeeltelijk vooraf betalen van de kosten
niet mogelijk is, dan kan er zal er maatwerk toegepast worden.
We kunnen op basis van uw vraag niet bepalen of een dergelijke situatie zich in uw
voorbeeld heeft voorgedaan, maar uw vraag doet dit vermoeden. Uiteraard zijn we
bereid om de casus, met de instemming van de cliënt, verder te bestuderen om er
mogelijk lering uit te trekken.